NC:จิวฮวา #กุกมินไร้พ่าย -ภูผาไร้ใจสายน้ำเหือดแห้ง-

-nc- ภูผาไร้ใจสายน้ำเหือดแห้ง

          เทียนฮั่วปลดเชือกรัดเอวออกเป็นอันดับแรก มือเรียวสวยโยนอาภรณ์ตัวนอกที่คลุมกายออกอย่างไม่ใส่ใจ

          องค์รัชทายาทผู้สูงศักดิ์คุกเข่าลงตามคำกล่าว พระหัตถ์ล้ำค่าเอื้อมขึ้นมาแตะผิวเนื้อของเจ้าสุนัขจิ้งจอกอย่างแผ่วเบา ลูบไล้ตั้งแต่ซอกคอหอมกรุ่นที่ทำให้ตนหลงใหลมาหลายครั้งหลายคา ไล่ผ่านหน้าอกเนียนสัมผัสหยอกล้อที่เม็ดอัญมณีทั้งสองข้างอย่างสนุกมือเรียกเสียงครางในลำคอของคนที่นั่งอยู่เบื้องหน้าได้ไม่ยาก

          “ข้ากลัวว่าม้าจะวิ่งเตลิดตกเขา” ซือจิ้นกล่าวราวกับเป็นกังวลยิ่ง ทั้งที่ความจริงปลายนิ้วยังไม่ยอมปล่อยยอดอกของเทียนฮั่วให้เป็นอิสระ

          “อาชาของข้าเป็นยอดอาชาพันธ์ดีมีชื่อ ซือจิ้น...อะเบาหน่อย ก่อนที่ท่านจะห่วงว่ามันจะวิ่งเตลิดควรเป็นข้าเสียมากกว่าที่จะทนแรงมือของท่านไม่ไหว” เทียนฮั่วเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก เขาไม่คิดว่าซือจิ้นจะทำเช่นนี้กับตนในรถม้า ช่างแปลกใหม่เร้าอารมณ์ยิ่งนัก

          “แค่นี้ก็ทนไม่ไหวแล้วหรือท่านประมุขหอบุปผชาติผู้ยิ่งใหญ่” บุรุษผู้หยิ่งยโสยิ่งกว่าผู้ใดในแว่นแคว้นเอ่ยวาจาเช่นนี้ราวกับว่าตลอดมามิเคยแสดงอาการเย็นชาต่อตนมาก่อน

นี่มิใช่ซือจิ้นที่คงเทียนฮั่วจะรับมือได้ง่ายๆ

องค์รัชทายาทโน้มตัวลงจรดริมฝีปากลงที่หน้าท้องของเทียนฮั่วปลายจมูกจมลงบนผิวเนื้อสีสวย จูบซ้ำไปมาอย่างหลงใหล พระหัตถ์ทั้งสองบีบเค้นสะโพกแน่นของอีกฝ่ายก่อนจะก้มหน้าลงต่ำเริ่มสัมผัสสิ่งที่อยู่ใต้สะดือ

“ท่านทำเช่นนี้เสียเกียรติยิ่ง” เจ้าสุนัขจิ้งจอกแตะปลายคางของผู้สูงศักดิ์ให้เงยพระพักตร์ขึ้นมองตน ทว่าซือจิ้นกลับดึงมือของตนมาจับไว้เสียก่อน

“คนเสียเกียรติคือเจ้ามากกว่ากระมัง ที่ผ่านมาเจ้าล่อลวงข้าเทียนฮั่ว ใช้ร่างกายนี้ยั่วยวนข้าราวกับปีศาจจิ้งจอก ร้องครวญคราญใต้ร่างข้าเสียน้ำตาราวกับสตรีในห้องหอ ทั้งหมดนี้เป็นเกียรติของเจ้าต่างหากที่ถูกข้าทำลายคุณชายสามตระกูลคง”

องค์รัชทายาทเอ่ยวาจาร้ายกาจยิ่งคนไร้หัวใจยังคงเป็นว่าที่องค์จักรพรรดิแคว้นจิ่นผู้นี้ไม่เปลี่ยนแปลง ดวงตาคู่งามที่เทียนฮั่วหลงใหลมองเรือนร่างของเขาด้วยสายตาว่างเปล่าจนน่าใจหาย เจ้าจิ้งจอกอึดอัดเจ็บปวดจนแทบจะหายใจไม่ออก

“ซือจิ้น” น้ำเสียงแหบถูกเค้นออกมาจากลำคอที่บัดนี้ช่างขมฝาดเพราะอาการขื่นขมในใจ เขาเชิดปลายคางมองพระพักตร์ที่งดงามราวกับรูปสลักก่อนจะเอ่ยวาจา “ที่ผ่านมาในท่านไม่เคยมีข้าเลยใช่หรือไม่”

“ไม่เคย...ในใจข้าไม่เคยมีเจ้า ไม่ว่าจะเป็นในอดีตหรือปัจจุบันและในอนาคตใจของข้าล้วนไม่เคยมีเจ้าอยู่”

“คนเยี่ยงท่านไร้ใจยิ่ง ข้าทราบดีว่านอกจากบัลลังก์คงไม่มีที่ว่างให้สิ่งอื่นอีก แต่เป็นข้าเองที่คิดฝันไปเองว่าเสี้ยวหนึ่งในใจของท่านอาจมีข้าอยู่ในนั้น”

“ตื่นจากฝันของเจ้าเสียเทียนฮั่ว สิ่งที่ทำให้ข้ายังต้องการเจ้าอยู่คือความฉลาดกับร่างกายเท่านั้น” พระหัตถ์อุ่นร้อนแตะลงที่ส่วนอ่อนไหวของประมุขหอนางโลม รูดรั้งขึ้นลงปลุกเร้าอารมณ์อย่างเอาแต่ใจ “หัวใจของเจ้าข้าไม่ต้องการ”

“เป็นข้าที่ดันทุรังเอง ครั้งนี้เองก็เช่นกัน” คงเทียนฮั่วหัวเราะให้กับความโง่เขลาของตน ก่อนจะโน้มตัวแนบริมฝีปากลงปิดปากคนใจร้ายป้อนจูบให้อย่างดุเดือดถึงใจ ร่างกายแนบชิดจนเกือบจะรวมเป็นหนึ่งทว่าหัวใจกลับเจ็บปวดยิ่งจนน้ำตาใสไหลออกมาจากหางตา

“แยกขาออก” น้ำเสียงทรงพลังเอ่ยสั่ง เขาทำตามอย่างไม่อิดออดซือจิ้นเห็นเช่นนั้นก็ยกยิ้มมุมปากขึ้นอย่างถูกใจ องค์รัชทายาทมิได้สนใจน้ำตาเม็ดโตที่ประมุขนองนางโลมหลั่งออกมาแม้แต่น้อย

เมื่อเป็นเช่นนี้เทียนฮั่วจึงยกมือปาดน้ำตาออกก่อนจะกรีดยิ้มออกมาพลางยกมือลูบแผ่นอกของตนเองจรดลงหน้าท้องที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อสวยที่เกิดจากการฝึกวรยุทธ์ จากนั้นมือสวยเลื่อนลงไปยังช่องทางด้านหลังที่ปิดสนิท ออกแรงเค้นคลึงเบิกทางต่อหน้ารัชทายาทผู้ไร้ใจอย่างยั่วยวน

“อย่างน้อยท่านก็ยังต้องการร่างกายนี้ของข้า หากไม่ต้องการหัวใจข้าเป็นเรื่องของท่าน ข้ายินดีมอบให้แม้ในอนคตท่านไม่ต้องการมันก็เป็นเรื่องของท่านอีก

แต่จำเอาไว้นะซือจิ้น...เมื่อวันใดหัวใจดวงนี้กลายเป็นของล้ำค่าขึ้นมา วันนั้นท่านจะต้องเสียใจแน่ที่ไม่ยอมรับมันไปตั้งแต่แรก”

          คงเทียนฮั่วกล่าวด้วยรอยยิ้ม ประมุขหนุ่มหยิบกล่องน้ำมันหอมใบเล็กที่ซ่อนอยู่ในอกเสื้อของซือจิ้นมาเปิดออก ก่อนจะใช้มันล่อลื่นช่องทางด้านหลังพลางส่งเสียงครางออกมาจนทำให้หวงไท่จื่อควบคุมสติไว้ไม่อยู่

          “ใส่เข้ามาซือจิ้น เข้ามาในตัวข้า”

          “เหตุใดต้องดื้อรั้นเยี่ยงนี้”

          “เพราะท่านไม่รักข้าอย่างไรเล่า” เทียนฮั่วโอบรอบคอของว่าที่จักรพรรดิแนบริมฝีปากลงที่ใบหูขาวราวกับเนื้อหยกเบาๆ

          เมื่อซือจิ้นถูกอีกฝ่ายยั่วยวนปลุกเร้ามาถึงขั้นนี้จึงไม่รอช้าอีก ปลดเชือกรัดเอวที่เหนี่ยวรั้งอาภรณ์ไว้ออก รีบเร่งล้วงความเป็นชายของตนสอดใส่เข้าไปในช่องทางอุ่นร้อนที่ถูกตระเตรียมมาแล้วอย่างรวดเร็ว

          เทียนฮั่วหวีดเสียงเนื้อตัวสั่นเทิ้มสะดุ้งตัวโยนจนองค์รัชทายาทต้องกดศีรษะของเขาไปซบลงกับไหล่กว้าง การกระทำเช่นนี้ราวกับเขาได้รับการปลอบประโลมจะอีกฝ่าย

          ซือจิ้นอ่อนโยนเช่นนี้หัวใจดวงน้อยในอกสั่นไหวอย่างมีความหวังไม่น้อย

          “ถึงข้าจะปากร้ายแต่ก็รู้จักรักษาของ” ดั่งกับว่าถูกอ่านใจเสียงทุ้มเอ่ยกล่าวในขณะที่ค่อยๆดึงสิ่งใหญ่โตออกอย่างเชื่องช้าก่อนจะดันเข้ามาใหม่ ทำซ้ำไปมาให้คนที่ซบบ่าแกร่งอยู่เกิดความเคยชิน

          “แท้จริงท่านเห็นข้า อ๊ะ...เป็นสิ่งของหรือ” จังหวะเข้าออกหนักขึ้นจนประโยคที่เอ่ยถามปนด้วยเสียงร้องคราง ซือจิ้นไม่ตอบกลับทันทีเพราะเอาแต่เสพสมกับความสุขความอุ่นร้อนภายในร่างกายที่บีบรัดอยู่ แรงกระแทกแรงขึ้นเรื่อย ๆ สอดรับกับแรงสั่นสะเทือนของรถม้า

          “แล้วแต่เจ้าจะคิด อยากเป็นสิ่งของก็เป็นไปแล้วแต่เจ้า” บุรุษรูปงามส่งเสียงแหบพร่าที่เต็มไปด้วยแรงของอารมณ์ตอบกลับ เมื่อเจ้าสุนัขจิ้งจอกได้ยินเช่นนั้นก็โอบรอบคอเกี่ยวขารั้งให้อีกฝ่ายแนบชิดยิ่งกว่าเดิม

          “อื้อ...เช่นนั้นท่านคงต้องหวงสิ่งของด้วย ห้ามยกข้า...อะ...ห้ามยกข้าให้ใคร” ซือจิ้นกระแทกกระทั้นเข้ามายังไม่ยอมผ่อนแรงลงแม้แต่น้อย ทำเอาเขาสำลักความสุขออกมาหยาดน้ำตาไหลลงตามอารมณ์เสียวซ่านที่ได้รับ ร่างกายสมส่วนของประมุขหอนางโลมอ่อนระทวยเมื่อถูกเสียบลึกถูกจุดอ่อนไหวภายในร่างซ้ำๆ

          เขาปลดปล่อยออกมาเพราะทนแรงบีบคั้นไม่ไหว เนื้อตัวร้อนขึ้นความรู้สึกพรั่งพรูไร้เรี่ยวแรงทว่าซือจิ้นยังตั้งหน้าตั้งตากระแทกท่อนเนื้อเข้ามาโดยไม่คิดว่าจะทำให้เขาเจ็บหรือไม่

          รถม้าสั่นไหว อาชาพันธ์ดีทำหน้าที่ของมันได้ยอดเยี่ยมแรงกระทบกระเทือนจากล้อทั้งสี่ส่งต่อมาที่ภายในรถ บุรุษทั้งสองที่ร่วมรักกันอย่างร้อนแรงไม่หยุดหย่อนไม่สนว่าอีกไม่นานจะถึงจุหมายเต็มที

          “ข้าไม่มีวันยกเจ้าให้ใครแน่” ดวงตาคู่สวยจับจ้องไปยังใบหน้าของอดีตที่ปรึกษาของตนก่อนจะเร่งจังหวะสุดท้ายแล้วดึงส่วนใหญ่โตออกมาจากช่องทางด้านหลังที่เขาติดใจ และปล่อยน้ำอุ่นสายหนึ่งลงบนหน้าท้องของคงเทียนฮั่ว โน้มกายลงแนบริมฝีปากลงบนลำคอหอมกรุ่นขบเม้มฝากรอยรักไว้แสดงความเป็นเจ้าของ “จำไว้เทียนฮั่วเจ้าเป็นของข้า”


-กลับไปอ่านต่อที่เด็กดีค่ะ- 

NC:จิวฮวา #กุกมินไร้พ่าย

• NC บุปผาบานสะพรั่ง
• NC ภูผาไร้ใจสายน้ำเหือดแห้ง
• NC มอบรายการสินสอด

NC:จิวฮวา #กุกมินไร้พ่าย -บุปผาบานสะพรั่ง-

-nc-บุปผาบานสะพรั่ง

พยัคฆ์หนุ่มแนบริมฝีปากลงกับหน้าผากอุ่นของคนรัก พลางปลดเสื้อตัวนอกของจิวเมิ่งออกจนอีกฝ่ายเนื้อตัวเปลือยเปล่า

จิวเมิ่งทำตัวไม่ถูก เมื่อถูกแม่ทัพไร้พ่ายผู้ดำรงตำแหน่งเป็นถึงชินอ๋องมาปรนนีบัติรับใช้เขาอาบน้ำเยี่ยงนางกำนัลและขันทีเช่นนี้ นี่ไม่ดีเลย...ทว่าไม่ทันได้เอ่ยห้าม จินเกอก็บิดผ้าชุบน้ำอุ่นถูเนื้อตัวให้เขา ใช้น้ำล้างสิ่งสกปรกออก แม้กระทั่งรอยแผลที่เปื้อนเลือดเองก็ถูกอีกฝ่ายเช็ดล้างออกจนหมด

“เจ้าอยากให้ข้าทำอะไรจงเร่งสั่งมา” แม่ทัพใหญ่แห่งแว่นแคว้นเอ่ยบอก

ในยามนี้ชินอ๋องเจ้าจินเกอกำลังคุกเข่าข้างหนึ่งอยู่เบื้องหน้าเขาที่บัดนี้ไร้อาภรณ์ใดคลุมกาย

แม้ว่าเขาจะเขินอายไม่น้อยที่เนื้อตัวเปลือยเปล่าอยู่ต่อหน้าอีกฝ่าย แต่การที่พยัคฆ์ไร้พ่ายผู้นี้คุกเข่าอยู่เบื้องหน้าเขา ปรนนีบัติกับเขาอย่างระมักระวังราวกับเขาเป็นเจ้านายผู้สูงศักดิ์คนหนึ่ง

บุรุษผู้อหังการที่ทั้งใต้หล้ายอมสยบกำลังวางศักดิ์ศรีก้มหัวลงให้เขาเพียงผู้เดียวเท่านั้น เจ้าจินเกอยอมให้เขามาถึงเพียงนี้จะให้เขามัวขัดเขินได้หรือ...

“ตอนนี้ท่านอ๋องเจ้าจะเล่นบทเป็นข้ารับใช้ แล้วให้ข้าเป็นนายน้อยของท่านหรือ?” จิวเมิ่งเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหยอกเย้า

“เจ้าอยากให้ข้าเป็นวัวเป็นควายข้าก็จะเป็นให้ ขอเพียงแค่เจ้าสั่งมาเท่านั้น” คาดไม่ถึงว่าคำตอบของผู้หยิ่งทะนงเช่นเจ้าจินเกอจะตอบกลับมาเช่นนี้ การกระทำของอีกฝ่ายหลังจากกล่าวจบชวนให้ตกตะลึงยิ่งกว่า

ชินอ๋องตระกูลเจ้าโน้มตัวลงจรดริมฝีปากลงบนข้อเท้าขาวของจิวเมิ่งอย่างแผ่วเบา...ในใจของจิวเมิ่งแทบจะระเบิดตูมตามออกมาด้านนอก

ทั้งที่เจ้าจินเกอสูงศักดิ์ปานเขาไท่ซาน บุรุษผู้นี้กลับกดตัวเองลงมา ยอมเป็นวัวเป็นควายให้เขาดั่งที่กล่าวจริงๆ

“อย่าทำเช่นนี้ ท่านเป็นคนรักของข้าไม่ใช่ข้ารับใช้” เขาอ่ยเสียงสั่น พลางหดขาเข้าหาตัว ทว่าจินเกอกลับโอบรั้งขาทั้งสองข้างของเขาไว้เสียก่อน

“เป็นสิ่งที่ข้าต้องการทำ จิวเมิ่งข้าอยากจูบเจ้าทั้งตัว ไม่ใช่แค่ข้อเท้าข้างนี้เท่านั้น”

“...”

“ที่ข้าจะจูบคือฝ่าเท้าทั้งสองข้างของเจ้า ข้อเท้า แขนขา ฝ่ามือเล็กน่ารักคู่นี้  ก่อนจะไล้เลียชมรสหวานของเม็ดเล็กๆสีสวยที่หน้าอกทั้งสองของเจ้า ขบเม้มไปทั่วลำคอขาว ใบหูทั้งสอง สูดกลิ่นหอมที่แก้มกลมๆของเจ้า แล้วจุมพิตริมฝีปากอวบอิ่ม ขออยากประทบตราความเป็นเจ้าของว่าดวงตาคู่นี้ของเจ้า เรือนผมงามที่ข้ากำลังลูบไล้มันอยู่ในตอนนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างทั้งร่างกายและหัวใจของเจ้าข้าล้วนมีเป็นเจ้าของ ข้าหวังว่าเจ้าจะให้ข้าได้เป็นเจ้าของทั้งหมดนั้น”

แม่ทัพเจ้าเอ่ยวาจาแสดงว่าต้องการของตนออกมาทั้งหมด ดวงตาคมของพยัคฆ์จับจ้องเรือนร่างเปลือยเปล่าของเขาอย่างไม่วางตา จ้องมองจนผิวเนื้อของเขาร้อนผ่าว

ใบหน้าขององค์ชายสามแดงก่ำ เมื่อสบสายตาเข้ากับดวงตาร้อนแรงที่จ้องมองของเจ้าจินเกอ จิวเมิ่งต้องขบเม้มริมฝีปากแน่นเพื่อกลั้นความขวยเขิน

“จิวเมิ่ง” มือสากลูบแก้มองค์ชายสามอย่างแผ่วเบา เจ้าลูกแมวแนบแก้มลงกับมือข้างนั้นอย่างออดอ้อนรอฟังคำพูดต่อไปของอีกฝ่ายอย่างตั้งใจ “เป็นของข้าได้หรือไม่”

“ทุกอย่างของข้าล้วนเป็นของท่านมานานแล้ว ท่านไม่จำเป็นลดเกียรติของตนลงถึงเพียงนี้เลย”

“ข้าตั้งใจวางหัวใจไว้บนมือของเจ้าแล้ว เลือดเนื้อ เกียรติ ศักดิ์ศรี ทั้งหมดย่อมต้องมอบให้เจ้าด้วย”

“ถ้าเช่นนั้น ข้าขอสั่งท่าน” จิวเมิ่งเชิดปลายคางขึ้นเล็กน้อย ยกนิ้วชี้ขึ้นไปจี้มบนอกอกแกร่งของอีกฝ่ายพลางออกคำสั่ง “ถอดเสื้อผ้าออกเสีย”

“ขอรับนายน้อย” จินเกอตอบรับคำสั่ง

มือหนาปลดเชือกคาดเอวออก ถอดเสื้อตัวนอก ก่อนจะสะบัดอาภรณ์ตัวในออกตามอย่างรวดเร็ว ร่างกายกำยำปรากฏแก่สายตาของเขาอย่างเต็มตา กล้ามแขนแน่น แผ่นอกหนา กล้ามหน้าท้องของแม่ทัพเจ้าเรียงตัวกันสวยงามราวกับภาพวาดของปรมาจารย์ศิลปะแห่งยุค และเมื่อเขาไล่สายตาลงไป...จิวเมิ่งก็พบกับแท่งหยกพันปีของท่านแม่ทัพ

ขนาดเหมาะสมกับสมญานามพยัคฆ์ผู้ไร้พ่าย อาวุธส่วนนั้นของเจ้าชินอ๋องมิแพ้ผู้ใด

เขาไม่ได้เขินอายม้วนเป็นสตรีแรกรุ่นที่เห็นตรงนั้นของเพศชายแล้วกรีดร้อง จิวเมิ่งลุกขึ้นจากเก้าอี้เล็ก พลางขยับกายเข้าไปสัมผัสรอยแผลเป็นที่อยู่บนร่างกายพยัคฆ์ไร้พ่ายผู้นี้สัมผัสทีละรอยอย่างใส่ใจยิ่ง

“รอยแผลเป็นมากถึงเพียงนี้ ในยามนี้ยังเจ็บปวดอยู่หรือไม่” เขาเอ่ยถามพลางลูบแผลเป็นขนาดใหญ่ที่อยู่บนหน้าอกซ้ายของอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา ไม่กล้าคิดเลยว่าเหตุใดบนร่างกายของคนๆนี้จะเต็มไปด้วยร่องรอยคมหอกคมดาบมากขนาดนี้

“ไม่เจ็บแล้ว แผลที่หน้าอกนี้ที่เจ้าสัมผัสอยู่ ข้าได้มาตอนอายุสิบห้า หลังจากที่บิดาข้าถูกสังหารข้าจึงต้องนำทัพออกรบแทน แม่ทัพฝ่ายศัตรูแทงข้า ข้าบาดคอมันคืน นับเป็นบาดแผลแห่เกียรติยศ” จินเกอเอ่ยด้วยน้ำเสียงสบายๆ ทว่าช่างหนักหน่วงหัวใจผู้ฟัง

เด็กชายอายุแค่สิบห้าคนหนึ่ง สูญเสียบิดาในสงคราม อีกทั้งยังต้องเข้าสู่สนามรบตัดสินเป็นตายกับศัตรูนับแสนตั้งแต่ยังเยาว์

เจ้าจินเกอนับว่าจิตใจแข็งแกร่งดุจหินผา หากเปลี่ยนเป็นตน เกรงว่าคงไร้ลมหายใจ ตายอยู่ในสมรภูมินานแล้ว

จิวเมิ่งลูบแผลเป็นขนาดใหญ่นี้อีกครา ก่อนตัดสินใจโน้มตัวจรดริมฝีปากลงบนรอยแผลเป็นนั้น เขาได้ยินเสียงหัวใจของแม่ทัพใหญ่เต้นผิดจังหวะ จิวเมิ่งยกแขนอ้าออกก่อนจะโอบกอดร่างกายสูงใหญ่ของอีกฝ่ายไว้แน่น หวังว่าอ้อมกอดนี้ของตนจะช่วยบรรเทาความเจ็บปวดที่ผ่านมาทั้งหมดของอีกฝ่ายได้บ้าง

“ให้ข้าเป็นของท่านเถอะท่านจินเกอ”

“เสี่ยวเมิ่ง” น้ำเสียงของท่านแม่ทัพแหบพร่า ใบหูเปลี่ยนสี

ไม่รอช้าจินเกอโอบรัดเจ้าลูกแมวแน่น ก่อนจะฝั่งหน้าลงขบเม้มเนื้ออ่อนบนไหล่เนียนอย่างหมั่นเขี้ยว เสียงอื้ออึงของจิวเมิ่งดังอยู่ข้างหูปลุกเร้าอารมณ์ของพยัคฆ์หนุ่มพุ่งพล่าน จนเส้นความอดทนขาดสะบั่น

จิวเมิ่งตอบรับสัมผัสหนักหน่วงของอีกฝ่ายด้วยการโอบรอบคอของพยัคฆ์หนุ่ม พลางแนบริมฝีปากอุ่นร้อนนุ่มนวลหยอกเย้าพัวพันกับจินเกอ

บุรุษผู้หนึ่งถูกคนในดวงใจจุมพิตเอาอกเอาใจเช่นนี้ เป็นผู้ใดก็ยากจะทานทน สิ่งใหญ่โตตรงหว่างขาของแม่ทัพเจ้าก็ค่อยๆแข็งขึ้น ลมหายใจทั้งสองค่อยๆ ถี่กระชั้น มือหยาบของจินเกอค่อยๆลูบไล้ไปสัมผัสทั่วร่างของจิวเมิ่ง

เพราะเกรงว่าบาดแผลที่ต้นขาจะทำให้อีกฝ่ายรู้สึกเจ็บ เจ้าชินอ๋องจึงโอบตัวเจ้าลูกแมวอุ้มขึ้นแนบอก ก่อนจะเดินดุ่มๆออกจากม่านกั้น

จินเกอวางร่างน้อยลงบนเตียงนอน ก่อนจะคร่อมทับจิวเมิ่งจนไร้ช่องว่าง ริมฝีปากอุ่นร้อนจูบยอดอดเล็กอย่างแผ่วเบา แล้วใช้ปลายลิ้นหยอกเย้า

จิวเมิ่งกลั้นเสียงร้องไว้ในลำคอจนใบหน้าแดงฉาน จินเกอเห็นเช่นนั้นจึงจูบลงไปตามทรวงอก ไล้ลงไปถึงหน้าท้องเนียนขบเม้มริมฝีปากถ่ายทอดน้ำหนักลงเล็กน้อยให้เกิดรอยแดงสองสามรอย เมื่อเขาพอใจแล้วจึงเลื่อนใบหน้าลงไปจับจ้องจิวเมิ่งน้อยที่หว่างขาของเจ้าลูกแมว 

“จะ..จินเกอ” องค์ชายสามเสียงสั่นเมื่อขาทั้งสองขาถูกแม่ทัพใหญ่แห่งแว่นแคว้นจับแยกออกจากกัน ลมหายใจของจิวเมิ่งติดขัดเมื่อถูกอีกฝ่ายจับจ้องไปที่ส่วนอ่อนไหวของร่างกาย

จินเกอลูบไล้ส่วนอ่อนไหวอย่างเอาใจใส่ยิ่ง ก่อนจะหันข้างไปหยิบกล่องใบเล็กที่วางอยู่ข้างที่นอนมาเปิดใช้

“ที่แท้ท่านเตรียมมันไว้แต่แรก!” จิวเมิ่งเอ่ยเสียงดังจนเกือบจะกลายเป็นเสียงตะโกนเมื่อเห็นว่าภายในกล่องนั้นคือสิ่งใด

“หากไม่มีสิ่งนี้เจ้าอาจลุกจากเตียงไม่ได้เป็นเดือน” จินเกอกล่าวพลางแตะไขน้ำมันหอมที่ได้มาจากประมุขหอนางโลมคงเทียนฮั่ว ทาลงบนประตูหลังของเจ้าลูกแมว ก่อนจะโน้มตัวไปจุมพิตริมฝีปากอิ่มแล้วสอดนิ้วเข้าไปภายในช่องทางด้านหลังของเสี่ยวเมิ่งอย่างรวดเร็วโดยไม่ให้อีกฝ่ายได้ตั้งตัว

กลิ่นไขน้ำมันหอมที่มีส่วนผสมเกสรดอกไม้ ส่งกลิ่นหอมสดชื่นจนจิวเมิ่งเคลิ้มฝันไปกับสิ่งที่จินเกอกำลังลงมือปรนนิบัติตน พยัคฆ์หนุ่มสอดนิ้วเข้าออกอยู่เกือบครึ่งชั่วยาม ก็คาดคะเนว่าเจ้าลูกแมวของเขาคงพร้อมแล้วจึงทาไขน้ำมันหอมลงบนแท่งหยกของตนเองจนชุ่ม

แม่ทัพเจ้าไม่เอ่ยกล่าววาจาใด เขาจับขาของจิวเมิ่งแยกออกกว้างก่อนจะค่อยๆดุนดันสิ่งนั้นของตนเข้าไปในช่องทางอ่อนนุ่มของเสี่ยวเมิ่งอย่างเชื่องช้า

องค์ชายน้อยรู้สึกตัวตอนที่สิ่งใหญ่โตนั้นถูกสอดใส่เข้ามา ความจุกเสียดทำให้เขาขมวดคิ้วเป็นปม กล้ามเนื้อบริเวณช่องทางด้านหลังเคร่งเครียดเกร็งแน่นถึงขีดสุด ความรู้สึกเจ็บราวกับร่างกายถูกฉีกออกทำให้เขากลั้นเสียงร้องเอาไว้ไม่อยู่

บุรุษแซ่เจ้าเห็นว่าเนื้อตัวลูกแมวน้อยของตนสั่นเทิ้มไม่หยุด จึงโอบกอดอีกฝ่ายแน่น ยิ่งเห็นน้ำตาของจิวเมิ่งเขายิ่งทำอันใดไม่ถูก

“ข้าจะไม่ฝืนดันเข้าไป เสี่ยวเมิ่งอย่าร้องเลยนะ” จินเกอเห็นอีกฝ่ายหายใจหอบ น้ำตาไหลลงเปียกหมอนก็รู้สึกไม่ดี เขากดริมฝีปากจูบกระหม่อมบางของเสี่ยวเมิ่งอย่างแผ่วเบาพลางเอ่ยวาจาปลอบประโลมคนรัก

การกระทำทะนุถนอมเช่นนี้ทำให้จิวเมิ่งตื้นตันใจยิ่ง เขาสูดลมหายใจเข้าออกลึกเฮือกหนึ่ง รอคอยให้ความเจ็บปวดเบาบางลง ก่อนจะเอ่ยกล่าวให้อีกฝ่าย “ข้าอยากให้ท่านใส่เข้ามา...ทั้งหมด”

พยัคฆ์หนุ่มได้ฟังเช่นนั้นก็กลืนน้ำลาย ลมหายใจถี่กระชันขึ้น พลางค่อยๆออกแรงดันเข้าทีละนิดๆ จิวเมิ่งขบเม้มริมฝีปากกลั้นเสียงร้อง พลางสูดลมหายใจเข้าลึกอีกหลายครั้ง จนพบว่าทั้งหมดนั้นอยู่ภายในตัวเขาแล้วก็อดประหลาดใจไม่ได้...

คาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะรับทั้งหมดนั้นเข้ามาภายในตัวได้

 “เจ้าเจ็บมากไหม” เจ้าจินเกอบีบนวดเสะโพกของเขา เอ่ยถามอย่างเป็นห่วง

จิวเมิ่งส่ายหน้าปฏิเสธก่อนจะปิดเปลือกตาลง สัมผัสความรู้สึกแน่นอุ่นภายในตัว เขารู้สึกแปลกประหลาดอย่างบอกไม่ถูก แต่ที่ทราบอย่างหนึ่งคือมันไม่ได้เจ็บเหมือนตอนที่จินเกอสอดใส่เข้ามาในตอนแรกแล้ว

“เสี่ยวเมิ่งของข้า” จินเกอเห็นท่าทางโอนอ่อนผ่อนตามของเจ้าลูกแมวก็เริ่มขยับกายเข้าออก

เจ้าชินอ๋องดึงตัวเองออกมาจนเกือบสุด ก่อนจะดันกลับเข้าไปทั้งหมดเป็นจังหวะเชื่องช้าทว่าหนักหน่วง จิวเมิ่งส่งเสียงร้องออกมาตามจังหวะนั้นอย่างเสียวซ่าน เสียงครวญครางของคนที่อยู่ใต้ร่าง กระตุ้นสัญชาตญาณนักล่าในตัวของพยัคฆ์หนุ่ม  

แม่ทัพเจ้าเพิ่มแรงกระแทก ออกแรงหนักหน่วงดุดันเพิ่มเรื่อยๆ เสียงร้องขององค์ชายน้อยเองก็เปลี่ยนจังหวะตามแรงกระแทกนั้น

 “อ่า ๆ ๆ...” ความสุขสุดขีดก่อตัวขึ้นที่ลำตัวส่วนหน้าของจิวเมิ่ง

องค์ชายน้อยถูกพรากสติไปจนแทบหมดสิ้น เมื่อจินเกอเอื้อมมือมาจับแท่นหยกของเขาชักเข้าออกเป็นจังหวะเดียวกับแรงกระแทกด้านหลัง

เจ้าชินอ๋องใช้นิ้วขยี้ยอดอกของเขาอย่างไร้ปราณี จิวเมิ่งร้องครางจนเสียงแหบแห้ง อีกฝ่ายเห็นเช่นนั้นก็โน้มตัวลงมาจูบเขาจนอ่อนระทวย

ใต้ร่างพยัคฆ์ใหญ่ที่ยังกระแทกเข้าออกใส่ช่องทางด้านหลังของเขาไม่หยุดนั้นเจ้าลูกแมวถูกรุกล้ำปลุกเร้าจนสติเกือบจะหลุดลอยออกไปจากร่าง

“ชอบที่กระหม่อมทำหรือไม่พะยะค่ะองค์ชาย” เสียงแหบพร่าเต็มไปด้วยอารมณ์ใคร่ของแม่ทัพใหญ่เอ่ยกระซิบถามที่ใบหูเล็ก จินเกอกระแทกสะโพกเข้าออกอย่างแรงก่อนจะขบเม้มติ่งหูของเขาจนขนลุกซู่ไปทั้งตัว

“ชะ...ชอบ จินเกอข้ารักท่าน” จิวเมิ่งกล่าวตอบ ก่อนจะครางเสียงสั่น หายใจกอบ เมื่อถูกอีกฝ่ายเสียบลึกโดนจุดอ่อนไหวภายในร่างซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“ข้าเองก็รักเจ้า หลงเจ้าจนหัวปักหัวปำ” แม่ทัพใหญ่เพิ่มแรงกระแทกอีกเท่าตัว เสียงเนื้อกระทบกันดังป้าบๆ ความรู้สึกเสียวซ่านจู่โจมจิวเมิ่งจนอดหลั่งน้ำตาออกมามิได้ ทำได้เพียงเสียงร้องครางขาดๆหายๆ เห็นเช่นนั้นจินเกอจึงผ่อนจังหวะลง

พยัคฆ์หนุ่มส่งยิ้มเอ็นดูมาให้คนใต้ร่าง พลางกดจูบหางตาที่เปียกน้ำตาของเจ้าลูกแมว จินเกอกระทำทั้งหมดโดยที่ยังสอดตัวเข้าออกในร่างกายเล็กเป็นจังหวะไม่หยุดนิ่ง

เนื้อตัวของเจ้าลูกแมวแดงก่ำ ส่วนอ่อนไหวเริ่มหลั่งน้ำขาวขุ่นออกมาไม่น้อย องค์ชายสามเสียวซ่านจนน้ำตาเขาคลอเบ้าอีกหน

“จะไม่ไหวแล้วท่านแม่ทัพ! จินเกอข้าจะไม่ไหวแล้ว!” จิวเมิ่งหอบหายใจร้องบอก ความรู้สึกพรั่งพรูไปทั้งร่าง ยิ่งถูกมือใหญ่รูดรั้งส่วนอ่อนไหวราวกับรีดนมวัวเช่นนี้ เขาใกล้จะถึงจุดหมายปลายทางเต็มที

“ข้าเองก็ใกล้จะถึงแล้วเสี่ยวเมิ่ง” แม่ทัพใหญ่กล่าวตอบเสียงกระเส่า

จิวเมิ่งหวีดร้องเมื่อเจ้าจินเกอเสียบลึกเข้ามาในร่างกายของตน แรงเสียดสีภายในกายป่วนปั่น แม่ทัพเจ้าโอบกอดเขาแน่นก่อนจะจุมพิตริมฝีปากของเขาแรงๆ

ไม่นานนักองค์ชายสามก็ปลดปล่อยเนื้อตัวสั่นเทาไปทั้งร่าง อีกทั้งยังรู้สึกได้ว่าเจ้าจินเกอได้ปล่อยน้ำอุ่นสายหนึ่งอยู่ในร่างตน ทว่าเมื่อเสร็จแล้วแม่ทัพใหญ่ยังคงไม่ถอดกายออก ริมฝีปากยังขบเม้มสอดลิ้นพัวพันกับเขาไม่เลิก

จนจิวเมิ่งยกมือทุบอกแกร่งสองสามที พยัคฆ์หนุ่มจึงยอมถอนริมฝีปากออก น้ำใสเชื่อมติดมุมปากของจิวเมิ่งเป็นภาพที่ชวนให้ลุ่มหลง ทว่ากลิ่นคาวของโลหิตบังคับให้เจ้าจินเกอต้องหยุดมือ

เขาค่อยๆถอนตัวออกจากตัวของเจ้าลูกแมว จ้องมองแผลที่ต้นขาอย่างเคร่งเครียด

-กลับไปอ่านต่อที่เด็กดีนะคะ-

THE RABBIT:NC 2

NC2

จอนจองกุกยิ้มมุมปากอย่างกับตัวร้ายในละคร ก่อนที่จะก้มลงมาจูบผมอย่างรวดเร็ว ริมฝีปากร้อนนั่นพรากสติผมไปอย่างรวดเร็ว ต่อมาผมก็รู้สึกเสียวแปลบที่ท้องน้อยเพราะสัมผัสเย็นจากมือของเด็กนั่นที่ไล่ลูบวนอยู่บนหน้าอก ก่อนจะต้องหวีดร้องออกมาเมื่ออีกฝ่ายใช้มือขยี้หัวนมทั้งสองข้างอย่างรุนแรง

“อ๊า!” ความเจ็บปนเสียวชวนให้ผมหัวเสีย หายใจหอบถี่เพราะฝีมือการเล้าโลมที่ค่อนข้างจะตรงไปตรงมาของคนที่เด็กกว่า

“พี่ชอบใช่มั๊ยล่ะที่ผมทำแบบนี้” เขายิ้มในขณะที่อีกมือกำลังรวบข้อมืออันแสนจะเกะกะของผมและมืออีกข้างล้วงเข้าไปแตะส่วนที่เริ่มจะเปียกชื้นใต้อันเดอร์แวร์สีเข้ม พอได้สัมผัสกับท่อนเนื้อที่เริ่มจะแข็งตัวของผมเขาก็ตาลุกวาว “ชอบจริงๆด้วยสินะครับ”

ไอ้เด็กนี่มันกวนโมโหผมเก่งเหลือเกิน ให้ตาย

“อย่าจับ” ผมพูดเสียงแข็ง ก่อนจะต้องซี๊ดปากเมื่ออีกฝ่ายลูบส่วนหัวพร้อมกับก้มหน้าลงมางับหัวนมของผมพร้อมๆกัน มือใหญ่ที่กุมลูกชายผมไว้ในมือกำลังรูดมันด้วยจังหวะที่ไม่ช้าไม่เร็วนักแต่หนักหน่วง น้ำลายที่เปียกแฉะที่ยอดอกสร้างความวาบหวามให้ร่างกายมากกว่าเดิม ผมเกลียดร่างกายที่รู้สึกดีไปกับการโลมเล้าของจองกุก ที่สำคัญคือเกลียดจอนจองกุกที่ปลุกเร้าอารมณ์ของผมให้แตกกระเจิงแบบนี้

มือหนาที่ล็อกข้อมือผมอยู่ปล่อยมันให้เป็นอิสระ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็รู้สึกว่ามันช่างน่าขัน เพราะผมไม่สามารถยกแขนขึ้นผลักตัวเด็กนี่ออกได้ดั่งใจ เรียวแรงหายไปเพราะความกระสันที่ต้องการในแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“ร่างกายพี่นี่ซื่อตรงดีนะครับ” จองกุกเงยหน้าจากหน้าอกที่ของผมที่ตอนนี้เปียกชุ่มไปด้วยน้ำลายของเขา เขาค่อยปลดกระดุมเสื้อออก มองใบหน้าผมด้วยสายตาที่คาดเดาความหมายของมันได้ยาก ไม่นานนักกล้ามเนื้อแน่นที่เรียงตัวกันอย่างสวยงามก็ปรากฏขึ้นประจักษ์แก่สายตาของผม

เขาต้องออกกำลังกายอย่างเป็นประจำหลายเดือนแน่ถึงได้ซิกแพคที่ฟิตเปรี้ยะขนาดนี้นะ ผมครุ่นคิดในใจ ก่อนจะเผลอตัวยื่นมือของตัวเองไปจับเนื้อแน่นๆตรงหน้าเบาๆ เสียงครางต่ำในลำคอดังขึ้นเบาๆอย่างพอใจ จองกุกคว้ามือผมไว้หลังจากที่พบว่าผมกำลังจะชักมือกลับ ไวชะมัดเลยสมกับเป็นกระต่าย

เอ๊ะ!

กระต่ายไม่มีกล้ามแบบไอ้เด็กนี่ซะหน่อย...

ยังคิดไม่ทันจบ ผมก็ต้องสะดุ้งเฮือก เมื่ออีกฝ่ายยกตัวขึ้นกระชากกางเกงพร้อมกับอันเดอร์แวร์ที่สวมอยู่โยนออกไป แล้วจับขาผมแยกออกจากกันแทรกตัวมาขั้นกลางไว้ไม่ให้หุบหนี ก่อนจะก้มลงมางับที่ต้นขาซ้ายแล้วไล่เลียและทิ้งรอยไว้ทั่วเนื้ออ่อนจนผมร้องครวญคราญ จองกุกส่งนิ้วเรียวเข้ามาในปากผมจนมันชุ่มไปด้วยน้ำลายใสๆเขาก็ถอนมันออก แน่นอนผมรู้ว่าเขาจะทำอะไรต่อ แต่พอจะออกปากห้ามมันก็สายไปเสียแล้ว

 “ยะ...หยุด...เฮือก!” ผมกรีดร้องเมื่อถูกนิ้วกลางของอีกฝ่ายสอดเข้ามาในช่องทางด้านหลัง เด็กนั่นไม่ปล่อยแช่ไว้แต่ยัดนิ้วชี้เข้ามาและกระแทกนิ้วที่สามเพิ่มอีกอย่างโหดร้าย

“จะ...เจ็บ อึก อือ” แทนที่เด็กนั่นได้ยินผมบอกจะหยุดมือ แต่กลับก้มหน้าลงมาไล่เลียรอบๆจีบรอบปากทางเข้าแทน สะโพกของผมกำลังสั่นระริก เมื่อถูกสัมผัสที่รุนแรงและดุดันของอีกฝ่ายจู่โจม มันเจ็บและโคตรจะเจ็บ แต่ผมก็ยังรู้สึกว่าร่างกายกำลังเริ่มเรียกร้องอะไรที่มากกว่านิ้วทั้งสามของจอนจองกุก ทั้งที่ความกลัวถาโถมเข้ามาหาจนแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

“ตรงไหนกันนะที่เป็นจุดกระสันของพี่” เด็กนั่นเงยหน้าขึ้นมาถามด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

 “อ๊า!” ผมร้องเมื่อนิ้วของจองกุกถูกซักแห่งภายในตัวของผม นัยน์ตากลมคู่นั้นดูพอใจที่ได้ยินเสียงครางของผม นิ้วของเด็กนั่นทำหน้าที่ได้ดีเกินคาด ความปวดหนึบจากแก่นกายทำให้ผมรู้ว่าตัวเองกำลังจะปลดปล่อยอีกในไม่ช้า ผมกำลังจะเอื้อมมือมาช่วยเหลือตัวเองแต่ถูกมือหนาของจองกุกรวบมันไว้ด้วยใบหน้าของผู้ชนะ

ในขณะที่ผู้ใกล้จะแพ้อย่างผมกำลังหายใจหอบถี่อย่างหนัก และรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะถึงจุดจำกัดของร่างกาย ภาพตรงหน้าพร่ามัวเพราะความต้องการที่มากล้นเกินไป

“ปะ...ปล่อย อะอ๊า” ผมร้องขออีกฝ่ายด้วยเสียงกระเส่า ดวงตาฉ่ำเยิ้มพร่ามัวเพราะความต้องการ นิ้วของเด็กนั่นยังไม่หยุดสอดเข้าออกแถมยังเน้นจุดคลั่งของผมจนแทบบ้า จองกุกโน้มตัวลงมาพูดในขณะที่ยังกระทุ้งนิ้วเข้ามาไม่หยุด

 “ไม่ดื้อสิครับจีมิน ผมรู้ว่าพี่จะทนไม่ไหวแล้ว แค่พูดออกมาเอง” แล้วจองกุกก็ยิ้มหวาน “ผมรู้ว่าพี่ชอบมัน ตรงนี้ของพี่มันอยากได้ของผมมากแค่ไหน”

“อ๊า...ไม่...ฮึก” ผมแทบอยากจะร้องไห้ออกมาเพราะต้องการที่จะหลั่งออกมา แต่ไม่สามารถทำได้เพราะไอ้เด็กนิสัยเสียที่บ่งการร่างกายของผมอยู่ ก้อนบางอารมณ์พุ่งขึ้นมากระจุกกันตรงปลายทาง ทำเอาผมหายใจติดขัด ผมกำมือแน่นจนเล็บจิกลงไปทิ่มเนื้อเกร็งไม่ต่างจากร่างกายที่แข็งเกร็งเพราะไม่สามารถทนกับเหตุการณ์นี้ได้อีกต่อไป

“พูดสิว่าอยากได้ของผม แล้วผมจะให้พี่ได้ปลดปล่อย” ก่อนจะกระแทกตรงจุดกระสันของผมอีกครั้ง “ว่าไง?”

 “ขอร้อง อึก...ฮึก...” ผมกลั้นเสียงสะอื้น ก่อนจะเอ่ยต่ออย่างคนที่ยอมรับความพ่ายแพ้ “ใส่มันเข้ามา ได้โปรด”

มือหนารูดแก่นกายที่กำลังบวมเป้งของผมอย่างรวดเร็ว ทำให้น้ำสีขาวขุ่นทะลักออกมาในที่สุด...

[ยังมีต่อในเด็กดีอีกนิดนึงนะคะ อย่าลืมกลับไปอ่านและคอมเม้นท์นะคะคนดี ^^]

NC:THE RABBIT #โนชูไม่ใช่กระต่ายน้อย

• NC2 

BEGIN:NC 37

NC 37

“อยากทำเหรอ?...งั้นก็ทำเลยสิ :)”

ก่อนจะเป็นฝ่ายที่พุ่งเข้าไปจูบริมฝีปากของเด็กที่ตัวเองนั่งคร่อมอยู่บนตักก่อนเหมือนจองกุกจะยังช็อคที่เจอกับปาร์คจีมินฉบับไม่คาดฝัน ทว่าไอ้เด็กนั่นก็ยังขยับลิ้นรุกไล่ร่างนุ่มนิ่มที่อยู่ด้านบนของตัวเอง จูบที่คนตัวเล็กเป็นคนเริ่มถูกโต้กลับด้วยความร้อนแรงของร่างหนาที่ตื่นตัวแล้วจนได้...

ลิ้นแข็งแรงตวัดเกี่ยวรัดลิ้นนุ่มนิ่มหอมกรุ่นของจีมินปากบดขยี้ริมฝีปากปากสวยอย่างลุ่มหลง คนตัวเล็กจึงใช้มือทั้งสองข้างยันตรงแผงอกแกร่งเอาไว้ ในขณะที่จองกุกรวมเอวของคนตัวบางกว่ารั้งเข้ามาตัว

“อาาาา...”

ร่างนุ่มนิ่มร้องครางออกมาเบาๆเมื่อสะโพกกลมคลึงถูกมือแข็งแรงคว้าหมับ แถมยังเคล้นคลึงอย่างสนุก ยิ่งได้ยินเสียงครางจองกุกยิ่งเพิ่มความหนักหน่วงในการบีบเคล้นทำเอาคนที่อยู่ด้านบนร้องครวญครางออกมาอย่างไม่รู้ตัว

สะโพกอวบบดเบียดทับตักแกร่งก็รู้สึกถึงส่วนที่อยู่ด้านใต้ที่พองตัวแข็งเป็นลำ ถึงจะมีเสื้อผ้ากั้นอยู่ก็ไม่ได้ช่วยให้จีมินรู้สึกว่าตรงนั้นมันเล็กลงไปจากเดิม จองกุกซุกศีรษะดูเม้มซอกคอขาวสะอาดค่อยๆไล้เลียขึ้นมาที่ใบหู  คนน่ารักร้องครางในลำคอเบาๆก่อนจะสะดุ้งเมื่ออีกฝ่ายถกเสื้อเชิ้ตของตัวเองขึ้นแล้วก้มลงตวัดปลายลิ้นลงบนปลายยอดอกถี่ยิบ แถมยังดูดเม้มดึงเข้าออกเน้นๆ ยอดอกสีสวยถึงกับตั้งชูชันขึ้นมาเต็มที่ เด็กหนุ่มใช้มืออีกข้างที่ว่างอยู่      จู่โจมไปบีบเคล้นที่เม็ดทับทิมอีกฝั่งอย่างเมามัน จนปาร์คจีมินสั่นสะท้านไม่สามารถกลั้นเสียงร้องของตัวเองเอาไว้ได้

“ถอดกางเกง...อื้อ...ให้หน่อย”

เสียงเล็กเอ่ยขอร้องขึ้นมาอย่างออดอ้อนดวงตาเรียวฉ่ำเยิ้มใบหน้าแดงก่ำไปด้วยแรงอารมณ์ คนที่อายุน้อยกว่ารีบทำตามคำขอโดยแทบจะทันที แถมยังอาศัยจังหวะนี้ปลดเข็มขัดงัดส่วนที่ใหญ่โตของตัวเองออกมาหายใจด้านนอกด้วย

“จีมินอา...ทำให้ผมหน่อย”

“ไม่เอา”

“นะครับ ทำให้กุกหน่อยนะคนดี”

ร่างสูงนั่งลงบนโซฟาเนื้อดีก่อนจะเงยหน้ามองตาคนตัวเล็กอย่าง     เว้าวอน จนสุดท้ายปาร์คจีมินก็ได้แต่ถอนใจค่อยๆคุกเข่าลงที่พื้นแล้วเอื้อมมือไปแตะท่อนเนื้อของอีกฝ่ายเบาๆ ทันทีที่สัมผัสจองกุกก็สะดุ้งนิดๆเหมือนกัน ที่ถูกมือเล็กนุ่มนิ่มจับเข้าที่กุกน้อยเข้าเต็มแบบนี้

ให้ตายสิ นี่มันบนสวรรค์ชัดๆ

“ใหญ่...”

ริมฝีปากเล็กเอ่ยบอกพลางยู่ปากอย่างไม่ค่อยชอบใจนัก ก่อนจะค่อยเริ่มไล้ลูบไปยามความยาวของท่อนเอ็นแข็งที่อุ่นร้อนช้าๆ เงยหน้าไปมองตาคนที่นั่งหลับตาอยู่ด้านบนก็ยกยิ้มน้อยๆขึ้นแล้วค่อยๆก้มหน้าลงไป ริมฝีปากร้อนอ้าออก ลิ้นนุ่มค่อยๆยื่นออกไปแตะส่วนหัวบานๆของจองกุกกี้น้อยช้าๆ จนคนที่หลับตาอยู่รีบลืมตาขึ้นเพ่งมองอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง

“จีมินอา...”

เมื่อเห็นว่าอีกคนครางเสียงต่ำออกมาเจ้าของลิ้นเล็กก็เริ่มซุกซนไล่เลียไปตามความยาว สลับกับการใช้ริมฝีปากจูบไปตรงส่วนที่ขรุขระ

ปากสวยอ้าออกก่อนจะดูดตรงส่วนหัวเข้าไป ทำเอาจอนจองกุกเสียวจนแทบจะกลั้นไม่ไหว ร่างสูงขบกรามแน่มองภาพคนตัวเล็กนุ่มนิ่มกำลังดูท่อนอวบของตัวเองด๊วบๆ ด้วยท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนโชว์สะโพกขาวผ่อง จนอดห้ามใจไม่ให้เอื้อมมือไปลูบไล้ที่ขาขาวไล้จนไปถึงก้นนิ่ม

“อื้อ!”

นิ้วแกร่งค่อยๆเคล้นคลึงไปที่ช่องทางคับแคบก่อนจะเอื้อมมือไปที่ใต้โต๊ะรับแขกเพื่อหยิบเจลหล่อลื่นที่ตัวเขาเป็นคนยัดเตรียมไว้เอง แต่ไม่คิดว่าจะได้นำเอามาใช้เร็วขนาดนี้ เปิดฝาแล้วบีบเจลสีใสใส่ก้นกลมแล้วค่อยๆสอดนิ้วเข้าไปที่ช่องทางด้านหลังทันที

“อะ...อย่า...อื้ออออ”

“ทำต่อสิครับ อย่าหยุด”

เอ่ยร้องขอให้คนตัวนิ่มปฏิบัติการต่อ ทำให้จีมินก้มหน้าลงดูดกุกน้อยทันทีอย่างรุนแรง ริมฝีปากเล็กเม้มลงดูดส่วนนั่นจนได้ยินเสียงด๊วบๆชัดเจน

ก่อนที่จองกุกซี้ดปากอย่างถูกใจ พร้อมกับเพิ่มนิ้วอีกสองสอดเข้าไปที่รูเล็กด้านหลัง ค้นหาจุดกระสันของอีกฝ่ายจี้เข้าไปตรงจุดนั่นซ้ำๆจนคนตัวเล็กร้องครางออกมาอีกจนได้ หลังจากที่เล้าโลมจนพอใจแล้วก็ประคองร่างนิ่มขึ้นมานั่งคร่อมทับส่วนใหญ่โตที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำลายของปาร์คจีมินที่วันนี้ช่างตามใจเขาเสียเหลือเกิน

“อ้ะ...อ้ะ”

คนน่ารักร้องออกมาเมื่อส่วนหัวบานนั่นถูกดันถูไถเข้ามาตรงปากทางเข้าแล้วดึงออก เหมือนเจ้าตัวเจตนากลั่นแกล้งให้เสียวจนขาดใจตายแต่ไม่ยอมดันเข้ามา

“จะจองกุก....อย่าแกล้ง”

“อ้อนหน่อยสิครับ อยากให้ผมทำอะไรบอกหน่อยได้มั้ย?” กระซิบเสียงแหบพร่าแล้วเป่าลมใส่หูคนตัวเล็กจนรู้สึกสยิว ใบหน้าน่ารักขบเม้ม          ริมฝีปากแน่น เงยหน้ามองคนขี้แกล้งด้วยดวงตาแดงก่ำจวนเจียนจะร้องไห้ออกมาเพราะความอยากอยู่รอมร่อ

ไอ้เด็กเหี้ย แค่นี้กูก็อายจนจะกัดลิ้นตัวเองตายอยู่แล้วนะ!

แต่ก็เท่านั้นแหละ ใบหน้าเล็กซบเข้าหาไหล่หนาก่อนจะค่อยเอ่ย   เสียงแผ่วของร้องอีกฝ่ายให้เข้ามาในตัวไวๆตามที่ช่องทางด้านหลังนั่นเรียกร้อง

“จีมินทนไม่ไหวแล้ว”

“แล้ว?”

“ช่วยจีมิน...ใส่ของจองกุกเข้ามาที...”

ปาร์คจีมินลืมทุกอย่างไปจนหมด ร่างกายเรียกร้องอย่างรุนแรง     ความเสียวที่ถูกหยุดไว้ทรมานเกินกว่าจะรับไหว แค่ถูกไสๆดันๆตรงปากทางเข้ามันไม่พอ เข้าใจมั้ยว่ามันไม่พอ บดสะโพกลงกับท่อนเนื้ออย่างลืมตัว

“จองกุกอ่าา ใส่เข้ามาขอร้อง”

อีกฝ่ายก็ใช่ว่าจะทนไหวอะไรมากมาย รีบจับเอวบางยกขึ้นแล้วค่อยๆดันส่วนหัวเข้าไปช่องทางคับแคบที่ได้เบิกทางเอาไว้แล้ว กัดฟันดันคนตัวนิ่มออกแล้วกดลงมาใหม่อีกครั้ง ท่อนเอ็นใหญ่ถูกช่องทางด้านหลังตอดรัดของจอนจองกุกจนต้องนิ่วหน้าเพราะความเสียว

“โอ๊ยยย....กุก...อ้ะ!” กลายเป็นว่าคนที่เด็กกว่าทนไม่ไหวเองจับคนที่นั่งคร่อมอยู่ด้านบนหันหลังให้ตนในท่าโก่งโค้งแล้วกระแทกแก่นกายใหญ่เข้าไปซอยสะโพกใส่ร่างนุ่มนิ่มถี่ยิบทันที

“อ๊าา..อา...เสียว...จองกุก...จองกุก..ไม่ไหวแล้ว...อะอ๊าา!”

คนตัวเล็กที่โดนกระหน่ำกระแทกใส่ช่องทางด้านหลังลึกๆถี่ๆแถมต่อเนื่องกันจนตัวสั่นไปตามจังหวะ ไม่นานความเสียวก็พุ่งขึ้นมาจ่อที่ปลายไม่นานน้ำสีขาวขุ่นก็พุ่งออกมาเปียกเลอะเทอะโซฟา ทว่าคนด้านหลังยังคงกระทุ้งเข้ามาไม่หยุดอีกทั้งยังเร่งความเร็วขึ้นเป็นสองเท่าด้วยซ้ำ

“อืมม...โอยยยๆๆๆ....อ๊าาาๆๆๆ”

ถึงจะเสร็จไปแล้วรอบนึงแต่เมื่อถูกท่อนเอ็นอวบของอีกคนกระแทกภายในร่างกายโดนจุดกระสันของตัวเองซ้ำๆความเสียวก็ก่อตัวขึ้นอีก

“ยกก้นขึ้นอีก อย่างงั้นแหละ”

เพียะ!

“อ๊าา”

มือหนาฟาดลงบนสะโพกขาวผ่องไม่เบามือนักอย่างหมั่นเขี้ยวก่อนจะ รั้งเอวของตัวเล็กเข้าหาตัว แล้วขยับเข้าออกอย่างหนัก จนจีมินสั่นสะเทือนไปทั้งตัว แต่ยิ่งถูกทำแรงแบบนี้ร่างนิ่มกลับยิ่งรู้สึกดีจนยกสะโพกแอ่นส่วนกลับไป การตอบสนองแบบนี้ทำให้จองกุกได้ใจกระแทกกายใหญ่ใส่แรงมากขึ้นอีก

“อ่าา..ดี...จีมิน”

“แรง...แรงอีก...อื้อออ...เกือบ..แล้ว”

ร่างบางที่ถูกกระตุ้นขึ้นมาจนลืมอาย เเอ่นสะโพกสวนการกระแทกจนน้ำตาไหลซึมออกมาเพราะทนความเสียวไม่ไหว ปากเล็กร้องขออีกฝ่ายอย่างใจกล้า

จองกุกขยับบั้นเอวเข้าใส่อย่างแรงตามคำขอ สะโพกอวบถูกกระแทกกระทั้นจนลอย เสียงตั๊บๆๆๆดังไปทั่วทั้งบริเวณ คนตัวเล็กร้องครางปริ่มจนแทบจะขาดใจ เพียงไม่นานก็ถูกกระแทกจนถึงสวรรค์ไปอีกครั้งอย่างสาสมใจ ขณะที่อีกฝ่ายตามมาติดๆขบกรามแน่นก่อนจะระเบิดน้ำรักพุ่งใส่ตัวอีกคนอย่างท่วมท้น....